1. Πώς θα περιγράφατε την πρώτη φορά που μπήκατε σε σχολική τάξη για να διδάξετε;
Θα την περιέγραφα αγχωτική. Πριν ξεκινήσω να διδάσκω στο σχολείο, δούλευα σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, αλλά η διδασκαλία στο σχολείο είναι εντελώς διαφορετική. Θυμάμαι ότι μια μέρα πριν μπω σε σχολική τάξη, αποφάσισα να κάνω μια “πρόβα”. Ανέβηκα, λοιπόν, στον τρίτο όροφο του σχολείου, μπήκα σε μία αίθουσα, έκλεισα την πόρτα και φαντάστηκα ότι υπήρχαν μαθητές. Την επόμενη μέρα όταν ήρθαν οι μαθητές κύλησαν όλα αισίως και πολύ καλύτερα απ’ ό,τι είχα εγώ στο μυαλό μου. Πλέον όταν μπαίνω σε μία τάξη, θεωρώ ότι έχω παραγωγικό άγχος προκειμένου να βρω ισορροπίες με τους μαθητές μου.
2. Πως αποφασίσατε να ακολουθήσετε την φιλολογική κατεύθυνση;
Το οικογενειακό μου περιβάλλον σχετίζεται με την εκπαίδευση. Για παράδειγμα, η μητέρα μου είναι δασκάλα και η νονά μου το ίδιο. Επομένως, από μικρή ηλικία έχω βιώματα για το πώς είναι να διδάσκεις και να ζεις μέσα στον κόσμο της εκπαίδευσης. Θυμάμαι, μάλιστα, στην παιδική μου ηλικία το αγαπημένο μου παιχνίδι στον ελεύθερο χρόνο μου ήταν να μπαίνω στον ρόλο της δασκάλας. Όταν πήγα στο λύκειο και ακολούθησα την κατεύθυνση των ανθρωπιστικών σπουδών και εστίασα στο μάθημα των αρχαίων μου άρεσε πάρα πολύ και αποφάσισα να μην γίνω δασκάλα,που ήταν το αρχικό μου όνειρο, αλλά ακολούθησα τη φιλολογία.
3. Για σας η διδασκαλία είναι μονόπλευρη, δηλαδή, από τον καθηγητή προς τον μαθητή ή μπορεί να γίνει και το αντίθετο. Αν ναι, σας έχει συμβεί ποτέ κάποιος μαθητής σας να σας μεταφέρει κάτι που σας «άνοιξε τα μάτια»;
Εννοείται πως η σχέση μεταξύ μαθητή και καθηγητή είναι αμφίδρομη. Ό ένας μαθαίνει από τον άλλο και θεωρώ πως όλοι οι μαθητές μου έχουν να μου μάθουν κάτι. Καθηγητές και μαθητές παίρνουν μαθήματα ζωής, συμπεριφοράς, τρόπου σκέψης, οπτικής γωνίας.
4. Πόση αξία δίνεται στη βιωματική μάθηση;
Πιστεύω πως η διδασκαλία πρέπει κατά βάση να είναι βιωματική αν και αυτό –στα δεδομένα τουλάχιστον της ελληνικής εκπαίδευσης- φαντάζει ουτοπικό. Προσπαθώ πολλές φορές να εντάξω κάποια βιωματική δραστηριότητα, ,όμως, το πλαίσιο από μόνο του (η σχολική τάξη, το υπουργείο που έχει ορίσει μια συγκεκριμένη ύλη κλπ.) πολλές φορές δυσκολεύουν αυτό το εγχείρημα. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε μάθημα δίπλα στη θάλασσα, κάτω από τα δέντρα, κοντά στη φύση. Σίγουρα τότε οι μαθητές δεν θα μετρούσαν αντίστροφα για να φτάσει το σαββατοκύριακο.
5. Έχοντας προϋπάρξει στη θέση του μαθητή, τώρα που έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι, πώς βλέπετε τις παρατηρήσεις που μπορεί εσείς να λαμβάνατε;
Γενικότερα, ήμουν πολύ ήσυχη μαθήτρια και σπάνια κάποιος καθηγητής μου έκανε παρατήρηση, αλλά αν μου έκανε ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μάλιστα, θυμάμαι στην τρίτη λυκείου ένας καθηγητής μαθηματικών σε ένα περιστατικό φασαρίας με έβγαλε έξω και είχα σοκαριστεί τόσο πολύ, ώστε όταν πήγα σπίτι και έκλαιγα όλη μέρα. Προσωπικά, παρατηρήσεις προσπαθώ να κάνω όταν βλέπω έναν μαθητή να ξεπερνάει κάποια συγκεκριμένα όρια. Δεν με ενοχλεί κάποιος την ώρα του μαθήματος να μιλήσει στο διπλανό του και να ανταλλάξει άποψη, αλλά με ενοχλεί να μην σέβεται κάποιος τον καθηγητή και τους συμμαθητές του. Δεν ανέχομαι, δηλαδή, να μην υπάρχει σεβασμός σε έναν άλλον άνθρωπο. Σαν μαθήτρια δεν θεωρώ ότι δεν σεβάστηκα κάποιο καθηγητή, άρα τις επιπλήξεις που θα κάνω δεν τις είχα δεχτεί.
6. Ως μια νέα καθηγήτρια βρίσκεται μεγάλες διαφορές με την επόμενη γενιά;
Ναι, θεωρώ πως οι γενιές διαφέρουν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, όταν πρωτοήρθα στο σχολείο ήταν η περίοδος του κορωνοϊού και ίσως ο εγκλεισμός που βίωσαν τα έκανε πιο “έντονες” προσωπικότητες. Επομένως, σίγουρα οι χρονιές που έρχονται και οι ήδη υπάρχουσες μου φαίνεται ότι είναι και θα είναι στις αντιδράσεις τους πιο εκδηλωτικές απ’ ότι οι προηγούμενες μιας και τα δεδομένα αλλάζουν.
7. Γιατί αποφασίσατε να δημιουργήσετε τον όμιλο δημοσιογραφίας και γιατί δημοσιογραφίας και όχι κάτι άλλο;
Η αφορμή για να δημιουργήσω τον όμιλο ήταν ότι δεν υπήρχαν πολλοί όμιλοι στον κλάδο των φιλολόγων και μου ζητήθηκε να δημιουργήσω έναν και να τον διαμορφώσω όπως εγώ θέλω. Σαν άτομο λατρεύω να χρησιμοποιώ στην δουλειά μου ψηφιακά εργαλεία και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να τα συνδυάσω με τις απόψεις και τις γνώμες των μαθητών, δημιουργώντας ένα site που θα μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα. Οι στήλες που υπάρχουν στο site ήταν αρχικά πολύ λιγότερες απ’ ότι είναι τώρα, γιατί οι μαθητές έδωσαν τη δική τους έμπνευση και δημιούργησαν κι ‘άλλες.
8. Νιώθετε ότι οφείλετε να δημιουργήσετε μια πιο κοντινή σχέση με τους μαθητές σας μιας και παλαιότερα ήταν πιο απρόσωπες;
Εγώ δεν έχω νιώσει στη επαγγελματική μου πορεία ότι οι σχέσεις είναι απρόσωπες μεταξύ μαθητών και καθηγητών, αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει, γιατί άρχισα να διδάσκω την τελευταία δεκαετία και ηλικιακά είμαι πιο κοντά με τους μαθητές μου. Ναι, φυσικά και οφείλω να δημιουργήσω μια σχέση οικειότητας, γιατί πέρα από την απλή μετάδοση των γνώσεων μέσα στο σχολείο μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε. Συζητάμε και λύνουμε τους προβληματισμούς μας, ταυτιζόμαστε και προσπαθούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί.
9. Ποιος είναι ο στόχος και οι προσδοκίες σας ως καθηγήτρια;
Στόχος μου ως καθηγήτρια είναι να εξελίσσομαι και να βλέπω ότι μέσα από τους μαθητές μου οι προσπάθειες μου καρποφορούν. Εύχομαι πάντα να είμαι η “γέφυρα για να περάσουν οι μαθητές μου στην αντίπερα όχθη”. Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία …
Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την καθηγήτριά μας κυρία Γέρουλα που εδώ και τρία χρόνια έχει σταθεί δίπλα μας, και μας έχει στηρίξει σε όλη μας τη διαδρομή. Μας συνόδευσε και μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τη δημοσιογραφία, τον κόσμο του ραδιοφώνου και το πώς να βελτιώσουμε τον γραπτό μας λόγο. Τελευταίο δημοσίευμα ,λοιπόν, ένας τρόπος να πούμε ένα δημόσιο ευχαριστώ στον άνθρωπο που πάντα ξέραμε ότι ό,τι και αν χρειαστούμε θα είναι εκεί…