Στο πλαίσιο των Λογοτεχνικών Περιπλανήσεων, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά τη συγγραφέα του βιβλίου που μελετήσαμε.
Η κυρία Χριστίνα Πουλίδου ήρθε στο σχολείο μας, συζήτησε μαζί μας και μας αποκάλυψε ποια ήταν η πηγή έμπνευση της για το μυθιστόρημα “Πέρα Δώθε” που μελετήσαμε όλη τη χρονιά. Μάλιστα, μας προετοίμασε για το ταξίδι μας στη Σύρο και μας εξήγησε τι είναι αυτό που ξεχωρίζει το νησί αυτό από όλες τις υπόλοιπες Κυκλάδες.
Στο τέλος, υπέγραψε τα βιβλία μας.
Την ευχαριστούμε, γιατί ζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μας τους χαρακτήρες της ιστορίας και μας έλυσε απορίες σχετικά με την πλοκή της υπόθεσης.
Όταν ήσασταν μικρή ονειρευόσασταν να ακολουθήσετε αυτήν την καριέρα;
Όχι, ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό, αλλά μου άρεσαν πάρα πολύ τα βιβλία. Διάβαζα πάρα πολύ, ήμουν και μοναχοπαίδι, οπότε δεν είχα αδέρφια για να παίζουμε μαζί και διάβαζα πάρα πολύ μόνη μου.
<<Πέρα Δώθε>>, το βιβλίο σας, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα μέσα στο οποίο αποτυπώνεται η ιστορική πορεία της Σύρου. Ποια είναι η σχέση σας με τη Σύρο και γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Έχω ένα σπίτι στη Σύρο και έχω αγαπήσει πάρα πολύ τη Σύρο. Η Σύρο δεν είναι ένα νησί που όταν φτάνεις το ερωτεύεσαι, να λες πω πω τι μέρος είναι αυτό, τι φύση είναι αυτή! Τουλάχιστον για εμένα, έτσι την αγάπησα σιγά σιγά. Όταν περπατούσα στους δρόμους φανταζόμουν πώς χτίστηκαν αυτά τα σπίτια, και ποιοι έμεναν εκεί και κοίταζα πως τα παράθηρά τους βλέπαν την θάλασσα και έλεγα για φαντάσου αυτοί ζούσαν εδώ και τον χειμώνα βλέπαν την θάλασσα και μετά κολυμπούσαν κιόλας. Ήταν εδώ και η δουλειά τους και έλεγα τι ωραία ζωή που ζούσανε. Όπως τα σκεφτόμουν όλα αυτά, έφτιαχνα ιστορίες με το μυαλό μου και κάποια στιγμή αποφάσισα και να τις γράψω.
Ποια θεωρείτε ότι είναι η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα σας;
Κοίταξε να δεις, επειδή η συγγραφή είναι μια μοναχική δουλειά, είσαι μόνος σου και τα φαντάζεσαι αυτά και τα γράφεις. Μετά τελειώνεις και φεύγει από εσένα και δεν ξέρεις τι γίνεται με το άλλο βιβλίο, ποιο το διαβάζουν και τι εντυπώσεις έχουν. Δεν θεωρώ ότι η πιο σημαντική μου στιγμή είναι στη συγγραφή. Νομίζω ότι στη δημοσιογραφεία είχα σημαντικες στιγμές που έζησα ως δημοσιογράφος. Εχω πολυ πιο σημαντικές στιγμές που έζησα ως δημοσιογράφος. Ιστορικές στιγμές και ήμουν εκεί, αυτό θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό. Και δεν είμαι καμία συγγραφέας ας πούμε ”Τολ Στογιέβσκι”. Να μπορώ να έχω τη ματαιοδοξία να μπορώ να αλλάξω τη ροή του κόσμου από ένα βιβλίο μου. Θέλω απλός να γράφω ένα βιβλίο, το οποίο να έχει κάτι μα πει στους ανθρώπους, να το διαβάζουν και να έχουν μια καλή παρέα, και όταν το κλείσουν να πουν ότι είχαν κάτι και έμαθαν.
Στο πλαίσιο του προγράμματος “Λογοτεχνικές Περιπλανήσεις” θα επισκεφθούμε τη Σύρο στο χρονικό διάστημα 30/3-2/4. Κατά τη γνώμη σας τι είναι αυτό που κάνει αυτό το νησί μοναδικό;
Η ιστορία της Σύρου και αυτό είναι κάτι που το βλέπεις όταν φτάνεις με το καράβι, δηλαδή βλέπεις δύο λόφους με χτισμένα σπίτια, δεν είναι τα κυκλαδίτικα σπίτια τα άσπρα με τα μπλε τα κλασσικά, είναι νεοκλασσικά σπίτια που δίχνουν ότι προέρχονται από τον περσμένο αιώνα, αυτή η ταυτότητα της πόλης που είναι η ιστορία της είναι ότι πατάς στο δρόμο, δηλαδή βλέπεις ότι δεν πατάς σε άσφαλτο αλλά σε λιθόστροτο που έχει μαρμαράκια μέσα. Αν κλίσεις τα μάτια σου και φανταστείς ένα σοκάκι με μαγαζιά, “λες αυτό τώρα ήταν στη Μύκονο;”, “αυτό τώρα ήταν στην Πάρο, ήταν στην Σαντορίνη;”, όλα αυτά τα σοκάκια μοιάζουν. Την Ερμούπολη δεν τη ξεχνάς ποτέ, είναι κάτι ξεχωριστό, δεν υπάρχει σε άλλο νησί.
Διατηρείτε τον ίδιο ενθουσιασμό στη συγγραφή των έργων σας; Και αν ναι πώς ανανεώνεται η έμπνευση;
Ναι, πάντα είναι μια καινούρια περιπέτεια, δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει έμπνευση, πάντα σου έρχεται ξαφνικά, δηλαδή τελειώνεις ένα βιβλίο και έπειτα θες να αδειάσεις το μυαλό σου και μετά αρχίζεις να τη σκέφτεσαι, σου έρχεται μια ιστορία, τη σκέφτεσαι και μετά αρχίζεις και τη γράφεις. Τώρα αυτό που θα γράψω που έχω ξεκινήσει το ζητάγανε φίλοι μου Συριανοί, μου λέγανε κάντο Τριλογία αφού έχεις μια περίοδο που δεν την έχεις πιάσει, δεν κάναμε τη Σύρο γιατί έλεγα ότι έχω ασχοληθεί με αυτήν αρκετά. Μετά άρχιζα να διαβάζω τις εφημερείδες και πα΄λι να διασκεδάζω με τις μικρές αγγελίεες και μπήκα ξανά ς’αυτ’ην την ιστορία.
Τι θα συμβουλεύατε τα παιδία που θέλουν να ασχοληθούν με τη συγγραφή του λόγου;
Να διαβάζουν. Όσο περισσότερο διαβάζεις τόσο ανοίγει το μυαλό σου, σου έρχονατι ιδέες, σκέψεις αλλά το διάβασμα είναι πα΄νω από ολα. Αισθάνομαι ότι όλοι το χάνετε από τα νέα παιδια, βλέπω τα παιδια των φίλων που δε διαβάζουν και κοιτάζουν μόνο social media αλλα μ’ενοχλέ’ι αυτό, αυτό είναι ένας άλλο; Κόσμος μπαίνεις και χάνεσαι.