Ποια θεωρείτε ότι είναι η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα σας;
Είναι πολλές, δε μπορώ να πω μια. Μια πάντως που μπορώ να ξεχωρίσω αυτή τη στιγμή είναι όταν γνώρισα και πήρα συνέντευξη επί 2 ώρες στη Βαρσοβία από τον τελευταίο κομουνιστή ηγέτη της Πολωνίας τον Δεκέμβριο του 2008. Αυτή ήταν μία πολύ σημαντική στιγμή για εμένα, αλλά γενικότερα, όπως κατάλαβα, και από άλλους δημοσιογράφους που δεν είχαν καταφέρει να τον δουν. Μια άλλη πολύ σημαντική στιγμή ήταν όταν γνώρισα στην Αμερική και πήρα συνέντευξη στο σπίτι του έναν μεγάλο συγγραφέα, τον Paul Auster, που είναι πολύ διάσημος διεθνώς. Θα κρατήσω αυτές τις δύο αλλά είναι πολλά ακόμα που είναι και πιο μικρά, δηλαδή, ξέρετε μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία που δεν είναι απαραίτητα και πιο σημαντική.
Για παράδειγμα, είχε γίνει πριν από κάποια χρόνια μια χορευτική performance στο κέντρο της Ισιδώρας Ντάνκαν στον Βύρωνα που λεγόταν “The bed”,δηλαδή, το κρεβάτι και ήταν μια χορογραφία που θα ξεκινούσε στις 11 το βράδυ και τελείωνε στις 7 το πρωί. Στο κέντρο του χώρου είχε ένα κρεβάτι που είναι η αίθουσα χορού στην ουσία. Οι χορευτές ήταν ένα ζευγάρι, άντρας και γυναίκα. Στην ουσία απέδιδαν όλη τη νύχτα με χορό τι σημαίνει ένα κρεβάτι, τι σημαίνει ένα ζευγάρι σε ένα κρεβάτι, τι σημαίνει έρωτας, τι σημαίνει μοναξιά, τι σημαίνει ύπνος, τι σημαίνει αποχωρισμός και τι σημαίνουν ένα σωρό πράγματα που συνθέτουν ολόκληρη τη ζωή μας. Εκεί μας είχαν προσκαλέσει να το δούμε όχι όλη τη νύχτα ξύπνιοι αλλά με sleeping bag και να κοιμηθούμε. Και κοιμηθήκαμε. Είχαμε κάνει έναν κύκλο γύρω γύρω και αυτό το κάλυψα για την εφημερίδα. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Μετά σκέφτηκα πως με πληρώνουν για να κάνω αυτό… δεν είναι και άσχημα.
Προτιμάτε να συγγράφετε αυτοβιογραφικά κείμενα και μυθιστορήματα ή να αρθρογραφείτε;
Το πρώτο. Άρθρα για την πολιτική επικαιρότητα αναγκάζομαι να γράψω, επειδή δουλεύω σε μια εφημερίδα και με έχουν υποχρεώσει να το κάνω κάθε τόσο. Είναι το λιγότερο που μου αρέσει και νομίζω δεν είμαι και πάρα πολύ καλός σ’αυτό για να είμαι απολύτως ειλικρινής..εκτός από κάποιες φάσεις που ίσως εκεί, ανάλογα το γεγονός και τη κατάσταση και τη συνθήκη, μπορώ να πετύχω κάτι το οποίο πραγματικά το υποστηρίζω, νιώθω ότι στέκει, έχει μια υπόσταση αλλά γενικά όχι. Τα μυθιστορήματα και τα αυτοβιογραφικά κείμενα προτιμώ.
<<Το μόνο της ζωής τους ταξίδι>>, το βιβλίο σας, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μια έρευνα για τον παππού σας, ο οποίος υπηρέτησε ως απλός στρατιώτης στη Μικρά Ασία. Πόσο δύσκολη ήταν η συγγραφή του έργου, πόσο καιρό διήρκησε το ταξίδι σας και η συγγραφή του;
Το ταξίδι στην Τουρκία κράτησε 10 μέρες συνολικά. Περνούσα περίπου 3 μέρες σε κάθε πόλη και μετακινούμου. Αλλά το ταξίδι ως συγγραφή κράτησε πολλά χρόνια, διότι ανέφερα το προηγούμενο βιβλίο μου, “Είμαι όσα έχω ξεχάσει”, που αφορά τη δολοφονία αυτού του παππού. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι ήταν μια ιστορία όλο αυτό, η μικρασιατική καταστροφή και η δολοφονία, τις οποίες τις ένωνε σε μία ιστορία το ίδιο πρόσωπο. Με συγκινούσε το γεγονός ότι είναι ένα πρόσωπο που πάνω του συμπίπτουν τα πιο εμβληματικά ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας του 20ου αιώνα αλλά τελικά έκανα λάθος. Αυτό με δυσκόλεψε πάρα πολύ. Είναι δύο διαφορετικές ιστορίες ακόμα και αν είναι το ίδιο πρόσωπο. Χανόμουν δηλαδή, και χανόταν και ο αναγνώστης έτσι. Αυτό κράτησε πολλά χρόνια και με ταλαιπώρησε πολύ. Μέχρι να καταλήξεις κάπου και να πάρει σχήμα αυτού που θες να γράψεις μπορεί να είναι φοβερή ταλαιπωρία, να ψάχνεις για πολύ καιρό και να μην μπορείς να καταλήξεις και κάποια στιγμή, κάτι να γίνει και να το βρεις. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία. Οι άλλες δυσκολίες ήταν πολύ πρακτικές με αρχεία, με την εύρεση πηγών, αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνεις τόσο ως δυσκολία, γιατί έχει κάτι συναρπαστικό το να μπαίνεις στα αρχεία να βλέπεις πράγματα που όταν εσύ ψάχνεις άλλο και ξαφνικά άλλο βλέπεις στην πορεία και αυτό έχει πλάκα.
Το πιο δύσκολο είναι το γράψιμο.
Ασχολείστε με τη συγγραφή κάποιου νέου βιβλίου αυτόν τον καιρό;
Ναι, ασχολούμαι. Δεν υπάρχει περίοδος που να μην είμαι μέσα σε κάτι, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι έχω μια στόχο-προσήλωση ότι θα το τελειώσω τότε και θα το εκδώσω τότε. Δεν με απασχολεί το πότε θα εκδοθεί. Πολύ ανεκτικά να πω ότι ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο μου βιβλίο μεσολάβησαν 7 χρόνια, ενώ ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο 4 χρόνια. Τώρα από το 2019 το 2022 είναι 3 χρόνια…το πιο κοντινό διάστημα που έχω μεταξύ δύο βιβλίων αλλά έτσι κι αλλιώς είναι αυτό που είπα πριν…είναι και λίγο “αδελφά” βιβλία αυτά γιατί έχουν κάποια κοινά στοιχεία.
